vr 20 mrt 2020  09:30u

Sensei Ruud

Als in een commune leefde de eliteploeg van West-Frisia ruim anderhalve week op een afgelegen terrein in Spanje. Middenin een bos, bovenop een berg, slechts bereikbaar per zandpad, had de equipe enkel via de begeleiding contact met de buitenwereld. Op het met hoge hekken afgesloten terrein kwam slechts de beheerster om de aantal dagen langs, terwijl de begeleiding, (natuurlijk) naast de enorme voorraad uit Nederland, voor het broodnodige voedsel via de lokale supermarkten zorgde.

De equipe leefde dan ook in volledige rust. Gelijktijdig met de opkomende zon werd de ochtend ingeluid door duizenden fluitende vogels. Een kikkersymfonie kondigde dagelijks de avond aan. De goede luisteraar hoorde ’s nachts de vertrouwde roep van de op wacht zittende uil. De tussentijdse rust kreeg slechts af en toe een onderbreking van het vocale signaal ‘eten’.

Elf dagen lang met elkaar opgescheept zitten schept een soms een iet wat enge band. Gedurende de gezamenlijke sabbatical groeide de groep dan ook als in een commune naar elkaar. Met Ruud A. stapte zelfs een ‘soort van’ sensei naar voren. In navolging van zijn leermeester Erik v.d. M. bleek de bonkige West-Fries een ware joga leraar en besprenkelde zijn volgelingen met hindoestaanse kreten. Of de equipe er harder van gaat fietsen moet met vertraging nog uitwijzen. Er is alvast wel genoeg gelachen.