West-Frisia

De dag dat de TV uitging

Een interessante klassieker op TV, en toch zijn zo van die dagen dat je ‘m uitzet. 20 april 1994 was zo’n dag.

De Waalse Pijl behoort tot de fraaie ‘kijk-klassiekers’. Met de finish op de top van de Mur van Huy kende en kent de koers een vast stramien. Minder goede punchers trachten voor de klim aan te vallen. De ‘klim-sprinters’ als Alejandro Valverde zetten al hun kaarten op de steile meters van de slotklim.

In 1994 was alles anders. Het was koud, maar droog. Gedurende de race lag het tempo hoog. Al op ruim zeventig kilometer van de meet van de Ardennen-klassieker. Op de eerste doorkomst op de Mur van Huy spatte het dat jaar vooral door Italianen gemende peloton volledig uiteen. Drie renners uit dezelfde Italiaanse Gewiss-formatie maakten zich los van het veld. Enkel door tempo te maken reden Georgio Furlan, winnaar van Milaan-San Remo, Jevgeni Berzin en Moreno Argentin, op dat moment koning van de Ardennen, weg van het veld. Hoewel in de achtergrond flink werd tegengesparteld, bleef het trio als een soort van brommers voor de achtervolgers (met opvallend veel Italianen) uitrijden.

Kopman Argentin mocht de overwinning binnenhalen. Ondertussen was ik afgehaakt. De overmacht van de Gewiss-ploeg in combinatie met het commentaar van Mart Smeets, over de Italiaanse godenzonen die zich met nieuwe trainingsmethoden hadden klaargestoomd op het nakende seizoen, maakte mij misselijk.

Het onderbuik gevoel bleek jaren later niet voor niets. In het vroege voorjaar van 1994 stond de wielerwereld aan de vooravond van de EPO-pandemie. De renners uit de laars waren, mede onder bewind van wonderdoktor Michele Ferrari, de eersten die flink opgevoerd.

Vreemde koersen waren het gevolg. Renners vlogen op monsterverzetten de berg op, terwijl andere renners, met toch imposante erelijsten van de jaren voordien, als figuranten werden afgeschoten. Om vervolgens door verslaggever Smeets door de gehaktmolen te worden gehaald. Als verstokte wielerfan wist je niet waar je naar keek. Je favorieten gingen wekelijks over de Italiaanse knie. Zowel voor hun als voor jou pijnlijk. De TV zou die jaren nog vaker al voor de meet op zwart gaan.

Klik hier voor de beelden